Chloé Koutsoubeli, traduite du grec par Anne Barbusse

Les convives de l’autre terre (extraits)
(prix d’Etat grec de poésie en 2017)

ΑΝ ΚΑΠΟΤΕ ΒΡΕΘΕΙΣ Αν κάποτε βρεθείς σε ξένη γη χειμώνα με ομίχλη διασχίζεις έρημα χωράφια και συναντάς μόνο σκιάχτρα που ριγούνε στο σκοτάδι και δεν υπάρχει δρόμος ούτε κορμί ούτε ένα γερό κονιάκ παρηγοριάς να τονώσει τα κόκαλα που τρίζουν θυμήσου πως σε θυμάμαι πως πλέκω τις ίνες μεταξύ τους υφαίνω το κόκκινο χαλί στην ζεστή κουζίνα με την χύτρα να κοχλάζει το ξύλινο τραπέζι την σούπα, το τυρί και το ψωμί και κάθισε ξανά απέναντι αφού το μόνο σπίτι που μοιράζονται δυο άνθρωποι ποτέ είναι η μνήμη.

Si un jour tu te trouves Si un jour tu te trouves en terre étrangère un hiver avec de la brume si tu traverses des champs déserts et ne rencontres qu’épouvantails qui frissonnent dans l’obscurité et qu’il n’y a pas de chemin ni de pain ni un solide cognac de réconfort pour revigorer les os qui craquent souviens-toi que je me souviens de toi que je tresse les fibres entre elles je tisse le tapis rouge dans la cuisine chaude avec la cocotte qui bout la table de bois la soupe, le fromage et le pain et assois-toi à nouveau en face puisque la seule maison que se partagent jamais deux hommes est la mémoire

ΟΙ ΟΜΟΤΡΑΠΕΖΟΙ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΓΗΣ Ι Ο άντρας στην φαντασίωσή της γέρασε. Πέταξε το μαστίγιο και τα γάντια κάθεται κουλουριασμένος στην φωτιά ενώ ο χρόνος του γλείφει πιστά τα πόδια. ΙΙ Η γυναίκα μεγαλώνει. Τα ποιήματα μικραίνουν. Θα πρέπει να παραγγείλει άλλο μέγεθος πόνου. ΙΙΙ Τελευταία χτυπούν την πόρτα της παράξενοι άνθρωποι χελώνες κουβαλούν λεν το σπίτι τους στην πλάτη περπατούν αιώνες κάποιοι από αυτούς στάζουν νερά τα σανίδια σαπίζουν από την υγρασία Δώσε μας, λένε, ένα κεραμίδι να βάλουμε από κάτω το κεφάλι τους δίνω μόνο ένα βελανίδι τόσο είναι το αντίτιμο των στίχων. Κάποιοι ζητούν ένα φτυάρι. Να θάψουμε λένε την ντροπή. Στην αυλή μετά βρίσκει παιδικά παιχνίδια ξεσκισμένα αρκουδάκια πνιγμένα λαγουδάκια με μάτια χάντρες κι ένα μουσικό κουτί μ΄ένα ξεκούρντιστο νανούρισμα. ΙΙΙ Μερικές φορές έξω από το παράθυρο περνάει ένας νεαρός με μία ζώνη δεμένη σφιχτά γύρω απ΄τον λαιμό. Στο οικοτροφείο περνούσα καλά, της γνέφει αν εξαιρέσεις τους αλλεπάλληλους βιασμούς, ένας άλλος σωριάζεται στην τριανταφυλλιά, την βάφει κόκκινη στην πλάτη σφηνωμένο ένα μαχαίρι τραγουδάει για λύκους και μαύρες κουκούλες και μία σβάστικα που απλώνεται παντού. ΙV Πού και πού χτυπάει την πόρτα ένα κοριτσάκι. Έχει ένα καλαθάκι με φράουλες δεν είναι η Κοκκινοσκουφίτσα. Φάε, μου λέει, είναι ματωμένες και πασαλείβεται με αίμα. V Μην έρχεστε σε μένα, τους φωνάζω. Διαβάστε την πινακίδα, είμαι από την γενιά του ιδιωτικού οράματος που ομφαλοσκοπεί. Μα συνέχεια έρχονται κι άλλοι xώνονται στους στίχους μπλέκονται στο αμπάρι πλημμυρίζουν το κατάστρωμα. VI Προχθές ήρθαν χαρούμενοι εκδρομείς. Κουβαλούσαν μαζί τους σπιτική αρκούδα. Είχαν καλαθάκια με φαγητό, στρώσαν καρό τραπεζομάντηλο τα σώματα τους διάτρητα από σφαίρες. Ένας από αυτούς ανοίγει ένα κρασί και της προσφέρει ένα ποτήρι Πάρε της λέει το νομίζεις για αρχή αλλά είναι στην πραγματικότητα το τέλος. VΙΙ Δεν ξέρει πώς να τελειώσει ένα ποίημα. Ίσως γιατί ποτέ ένα ποίημα δεν τελειώνει πάπυρος ξεδιπλώνεται στον χρόνο βούβαλοι χαραγμένοι στις σπηλιές. Μόνον οι άνθρωποι τελειώνουν. Ύστερα η γάζα της νύχτας στο οστεοφυλάκιο μούμιες αναμνήσεις τούς τυλίγει. VIII Πούπουλα, Πούπουλα στο χιόνι. Και μόνο η ανάσα σου ζωή.

Les convives de l’autre terre I L’homme, dans son fantasme à elle, a vieilli. Il a jeté le fouet et les gants il est assis recroquevillé dans le feu tandis que le temps lui lèche fidèlement les pieds. II La femme grandit. Les poèmes rapetissent. Il faudra commander une autre taille de douleur. III Dernièrement frappent à sa porte d’étranges hommes tortues ils trimballent disent-ils leur maison sur leur dos ils parcourent des siècles certains d’entre eux ruissellent d’eau les planches pourrissent d’humidité Donne-nous, disent-ils, une tuile pour mettre notre tête dessous Je leur donne seulement un gland tel est le prix des vers. Certains demandent une pelle. Pour enterrer disent-ils la honte. Dans la cour ensuite elle trouve des jouets d’enfant ours en peluche déchirés lapins étranglés aux yeux de perles et une boîte à musique avec une berceuse désaccordée. III Parfois par la fenêtre passe un jeune homme ceinture nouée étroitement autour du cou. Au pensionnat je passais du bon temps, acquiesce-t-il si tu exceptes les viols successifs, un autre s’effondre sur le rosier l’éclabousse de rouge planté dans le dos un couteau chante loups et cagoules noires et une croix gammée qui se répand partout. IV De temps à autre frappe à la porte une petite fille. Elle a un petit panier de fraises ce n’est pas le Petit Chaperon rouge. Mange, me dit-elle, elles sont sanguinolentes et elle se barbouille de sang. V Ne venez-pas à moi, leur crié-je. Lisez la pancarte, je suis de la génération de la vision personnelle qui se regarde le nombril. Mais continuellement en viennent encore d’autres ils se faufilent dans les vers ils s’empêtrent dans la cale ils inondent le pont VI Avant-hier sont venus de joyeux promeneurs. Ils trimballaient avec eux une ourse domestique Ils avaient de petits paniers repas ils ont étendu une nappe à carreaux leurs corps étaient criblés de balles. Un d’entre eux ouvre une bouteille de vin et lui offre un verre. Prends, lui dit-il, tu penses que c’est un début mais c’est en réalité la fin. VII Elle ne sait pas comment finir un poème. Peut-être parce qu’un poème ne finit jamais un papyrus se déplie dans le temps buffles gravés dans les grottes. Seuls les hommes finissent. Ensuite l’étoffe de la nuit dans l’ossuaire leur enroule des souvenirs momies. VIII Duvet. Duvet dans la neige. Et seul ton souffle est vie.

Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ Θα φορώ το καινούργιο μου παλτό. Θα φοράς το γαλάζιο σου πουκάμισο. Θα παίζει την Καζαμπλάνκα ή το Χιροσίμα αγάπη μου θα το έχουμε ζήσει αυτό ξανά στην Βιέννη αρχές του αιώνα στην Κων/πολη σε έναν τεκέ στην Βαρκελώνη μέσα στον εμφύλιο. Το χέρι σου δεν θα αγγίζει το κορμί μου θα είναι απλώς ένα κομμάτι του όπως ο ομφαλός ή μία μοίρα. Κι έτσι οι δυο μας στην πηχτή σταγόνα της στιγμής θα κολυμπήσουμε ο ένας μες στον άλλο. Και όταν η μαύρη φάλαινα τελικά μας καταπιεί, κοίτα θα πούμε εκείνη την μέρα πήγαμε κινηματογράφο.

Le cinéma Je mettrai mon manteau neuf. Tu mettras ta chemise bleu ciel. On passera Casablanca ou Hiroshima mon amour Nous l’aurons vécu à nouveau à Vienne au début du siècle à Constantinople dans une fumerie d’opium à Barcelone pendant la guerre civile. Ta main n’effleurera pas mon corps elle sera seulement un morceau de toi comme le nombril ou un destin. Et ainsi nous deux dans la goutte dense de l’instant nous nagerons l’un dans l’autre. Et quand la baleine noire finalement nous engloutit regarde dirons-nous ce jour-là nous sommes allés au cinéma.

ΟΙΔΙΠΟΔΑΣ στον Κώστα Θ. Ριζάκη ροκάνιζε τον άνθρωπο ο πανδαμάτωρ πόνος/ / πάμφτωχος σε αισθήματα στην κρίση κουρελής/ / αόμματος συλλάβιζα ρητά το πεπρωμένο « Οιδίπους ποιητής », Κ.Θ.Ρ. Ι Μ’ αγαπάς ; την ρώτησε. Τα βλέφαρά της βαριά αμπαρωμένα μετά τον οργασμό. Γύρισε προς το μέρος του, άκαμπτη και ακίνητη θαρρείς και πέτρωσε στον χρόνο. (στο μεταξύ η άμμος κυλούσε στην κλεψύδρα) ΙΙ Θέλω να μάθω, την ρωτάει. Πώς οι γυναίκες απορροφούν Πώς αγαπιούνται σε χάλκινο καθρέφτη Κι ύστερα αποσύρονται κοχύλια. ΙΙΙ Θέλω να μάθω πως ο αγαπημένος μπορεί να είναι γιός και εραστής πατέρας, βασιλιάς τυφλός χρησμός πρησμένη θηλιά βήματα με μπαστούνι ξένος που ξέχασε το αίνιγμα. IV Θέλω να μάθω Αν οι γυναίκες είναι κόρες της Χίμαιρας με ένα καράβι να πλέει στα μακρινά τους μάτια Ή της Έχιδνας που κουλουριάζεται για να επιτεθεί ; V Θέλω να μάθω αν ήξερες Αν ήσουν κι εσύ κομμάτι νόθα κόρη του Λάιου που ο βασιλιάς σε τοποθέτησε στην έρημο για να ξεχωρίζεις τους γνήσιους Λαβδακίδες μια και μόνον αυτοί θα γνώριζαν το μυστικό. VI Μην με κοιτάς έτσι απαθής Με την κλασσική σου μύτη Με πέλματα και στήθη λιονταριού Και ουρά ερπετού Γυναίκα. Δεν είσαι συ από πάντα η μοίρα μου Το πεπρωμένο μου που πάγωσε Η μόνη ελπίδα να. VII Και τελικά ποια ήταν η ερώτηση ; Ποιος την υποβάλλει ποιος είναι αυτός που πάντα απαντά ; VIII Παλεύω να σε λύσω Να βρω τον κώδικα σου στον λαβύρινθο αυτό που εσύ ονομάζεις σώμα. ΙΧ Δώσε μου μία άλλη ιστορία Ονόμασέ με Ήφαιστο, Θησέα, Προμηθέα πες με Ηρακλή Ανάθεσέ μου άθλους Μην μου αραδιάζεις λέξεις Που από κάτω κρύβουν άβυσσο. Χ Τι σφίγγεις λοιπόν ; Τί είναι αυτό που μόνον συ κατέχεις ; Ποιο αρχαίο μυστικό εκτυλίσσεται μέσα στο κορμί ; Σε ποιο μυστήριο οδηγούμαι χωρίς μάτια ; Σφίγγα το ξέρω τώρα. Αυτό που εσύ ζητάς είναι το μόνο που έχω.

Œdipe à Kostas Th. Rizakis la douleur qui dompte tout rongeait l’homme très pauvre en sentiments, dans la crise loqueteux aveugle j’épelais explicitement le destin (Œdipe poète, K. Th. R) I M’aimes-tu ? lui a-t-il demandé. Ses paupières lourdes barricadées après l’orgasme. Elle s’est tournée vers lui raide et immobile on aurait dit qu’elle s’était pétrifiée dans le temps (pendant ce temps le sable coulait dans la clepsydre) II Je veux savoir, lui demande-t-il. Comment les femmes absorbent comment elles s’aiment dans un miroir de cuivre et ensuite se rétractent, coquillages III Je veux savoir comment l’aimé peut être fils et amant père, roi oracle aveugle nœud enflé des pas sur une canne étranger qui a oublié l’énigme IV Je veux savoir si les femmes sont filles de la Chimère avec un bateau qui navigue dans leurs yeux lointains Ou de la Vipère qui s’enroule pour attaquer ? V Je veux savoir si tu savais si tu étais toi aussi un peu fille illégitime de Laos toi que le roi a placée dans le désert afin que tu tries les Labdacides authentiques vu que seuls eux connaîtraient le secret. VI Ne me regarde pas ainsi, impassible avec ton nez classique avec pieds et poitrine de lion et queue de reptile Femme. Tu n’es pas toi depuis toujours mon destin Ma fatalité qui s’est figée. Le seul espoir de. VII Et finalement quelle était la question ? Qui la pose quel est celui qui toujours répond ? VIII Je me bats pour t’élucider pour trouver ton code dans ce labyrinthe que toi tu appelles corps. IX Donne-moi une autre histoire Nomme-moi Héphaïstos, Thésée, Prométhée appelle-moi Héraclès Assigne-moi des exploits ne me déballe pas des mots qui en dessous cachent un abîme. X Que recèles-tu donc ? Quel est donc ce que toi seule possèdes ? Quel secret ancien se déroule dans le corps ? A quel mystère suis-je conduit sans yeux ? Sphinx, je le sais maintenant. Ce que toi tu demandes est la seule chose que j’aie.

ΤΑ ΓΥΑΛΙΝΑ ΣΠΙΤΙΑ Αυτοί που ζουν σε γυάλινα σπίτια πεθαίνουν σε τάφους μαυσωλεία. Στο σπίτι του κρεμασμένου υπάρχει πάντα άφθονο σκοινί. Αν τρεις μέρες κοσκινίσεις τρως μουχλιασμένο πάντα το ψωμί. Ο αδελφός ρίχνει μπύρα στο φρεσκοσκαμμένο χώμα και αφήνει πάνω ένα πακέτο με τσιγάρα, μήπως κρυφά πάλι ο πατέρας τώρα πια που καθόλου δεν πειράζει, θελήσει να καπνίσει. Τελικά αποδείχτηκε ότι ο μπαμπάς μου είχε δύο ζωές, μία δική του, μια δική μας μόνο που η δική μας έλειπε πάντα σε ταξίδι για δουλειές ένα άγνωστο κορίτσι κλαίει πάνω στο φέρετρο άγρυπνες οι νύχτες με τεράστια νύχια σκίζουν την επιφάνεια του γυαλιού θα πάμε στην Ζάκυνθο υπόσχεται ο μπαμπάς στην νέα σύζυγο την ώρα που τον παίρνουν στο φορείο για εγχείρηση ύστερα κάπως ξεχνάει να αποχαιρετήσει τους κατιόντες που υποθέτουν συγγενείς. Αυτοί που ζουν σε γυάλινα σπίτια δεν είχαν ποτέ καλοστρωμένο κυριακάτικο τραπέζι κανείς δεν τους πέρασε ποτέ το αλάτι όσο για το βούτυρο απλώς έλιωνε επάνω στις πληγές αυτοί που ζουν σε γυάλινα σπίτια διακριτικά ας αδειάζουν τα σταχτοδοχεία και ας προσφέρουν πηχτό καφέ παρηγοριάς σε σεμνά φλιτζανάκια ενός δακρύου.

Les maisons de verre Ceux qui vivent dans des maisons de verre meurent dans des tombes mausolées. Dans la maison du pendu il y a toujours beaucoup de corde. Si tu tamises pendant trois jours tu manges toujours le pain moisi. Le frère jette de la bière sur la terre fraîchement piochée et laisse derrière un paquet de cigarettes au cas où en secret à nouveau le père maintenant que cela n’a plus du tout d’importance veuille fumer. Finalement il s’est avéré que mon père avait deux vies, la sienne, la nôtre sauf que la nôtre s’absentait toujours en voyage d’affaires une fille inconnue pleure au-dessus du cercueil sans sommeil des nuits aux griffes immenses déchirent la surface du verre nous irons à Zakynthos promet le père à sa nouvelle épouse à l’heure où on le prend sur le brancard pour l’opérer ensuite il oublie quelque peu de faire ses adieux aux descendants présumés parents. Ceux qui vivent dans des maisons de verre n’avaient jamais de table du dimanche dressée avec soin personne ne leur a jamais passé le sel quant au beurre, il fondait simplement sur les plaies ceux qui vivent dans des maisons de verre qu’ils vident discrètement les cendriers et qu’ils offrent un café serré de consolation dans de modestes tasses, juste une larme.

Ο ΣΤΡΟΒΙΛΟΣ Εμένα ούτε οι νεκροί μου δεν είναι όπως των άλλων. Δεν αφήνουν κενές μποτίλιες έξω από την πόρτα ούτε εφημερίδες με αγγελία θανάτου δεν δίνουν παραγγελιά σε ξενυχτάδικα δεν φορούν μυτερά λουστρίνια ούτε λευκά πουκάμισα ανοιχτά στο στήθος δεν εμφανίζονται ξαφνικά στην πολυθρόνα στο σαλόνι μου ούτε σε όνειρα με ταχυδακτυλουργούς και χαρτορίχτρες. Οι δικοί μου νεκροί κάθονται μπροστά σ’ ένα τεράστιο πληκτρολόγιο και στέλνουν μηνύματα στο σύμπαν. Κάποια στιγμή μια μαύρη γάτα βουτάει τα πέλματά της στο σκοτάδι. Ανασηκώνουν τότε τα γυαλιά στην μύτη. Θροΐζει ο αγέρας στις βελανιδιές. Φύλλα πέφτουν επάνω μου καθώς τρέχω μόνη μες στο πάρκο. Όχι, ούτε οι νεκροί μου εμένα δεν είναι όπως των άλλων. Στρόβιλος είναι, φύλλα ξερά κάτω από το άδειο παπούτσι της νύχτας.

Le tourbillon. Même mes morts ne sont pas pour moi comme ceux des autres. Ils ne laissent pas de bouteilles vides à la porte ni de journaux avec des avis de décès ils ne passent pas commande dans des boîtes de nuit ils ne portent pas de chaussures vernies pointues ni de chemises blanches ouvertes sur la poitrine ils n’apparaissent pas soudain sur le fauteuil dans mon salon ni dans des rêves avec prestidigitateurs et cartomanciennes. Mes propres morts sont assis devant un énorme clavier et envoie des messages à l’univers. A un moment un chat noir plonge ses pieds dans l’obscurité. Alors ils remontent leurs lunettes sur leur nez. Le vent bruit dans les chênes. Des feuilles tombent sur moi comme je cours seule dans le parc. Non, même mes morts ne sont pas pour moi comme ceux des autres. Ils sont tourbillon, feuilles sèches sous la chaussure vide de la nuit.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ Ι. Την λένε Αντιγόνη και ήρθε να θάψει τον αδελφό της. Και από πού και ως πού ακούει σ’ αυτό το όνομα ; Έβαλε το σώμα της ασπίδα απέναντι στα βέλη και στα ακόντια του εχθρού ; Έγινε η μάνα και ο πατέρας του, όταν αυτοί τον εγκατέλειψαν ; Ή έφυγε από το σπίτι στα δεκαοκτώ και τον άφησε κι αυτή ; Καλύτερα να την ονομάσετε Άννα ή Μαρία. Και ετοιμάστε τις πρέπουσες τιμές για τον νεκρό. ΙΙ -Άρχοντα είναι πολύ νέος. -Ναι, με αγαπούσε από καιρό. Έπαιζε σκάκι μαζί μου εδώ και χρόνια. -Άρχοντα, του έδινες πάντα τα μαύρα. -Ναι, αλλά τον άφηνα να παίξει πρώτος. -Άρχοντα, ήταν στημένη η παρτίδα. -Και λοιπόν, πότε δεν είναι ; Δεν είναι πάντα στημένη η παρτίδα των θνητών ; Κέρδισε κανείς ποτέ με ρουά ματ και δεν το ξέρω ; -Όμως αυτός μικρός έχασε την βασίλισσα ο βασιλιάς έπαιρνε αντικαταθλιπτικά οι αξιωματικοί δεν ήταν θαρραλέοι τα άλογα πάλι έτρωγαν πολύ σανό και έγιναν νωθρά και κακομαθημένα. -Ναι αλλά ένα πιόνι-αδελφή- έγινε υποκατάστατο Βασίλισσας. -Αφού το ξέρεις ήταν άχρηστο με πολλές τάσεις φυγής δυο δυο δρασκέλιζε συνέχεια τα τετράγωνα και εγκατέλειψε γρήγορα την σκακιέρα. -Και τι φταίω εγώ για όλα αυτά ; Δεν κατανέμω εγώ τους συγγενείς. Απευθυνθείτε στον Ανύπαρκτο Αρμόδιο. -Άρχοντα είναι πολύ νέος. -Ναι, θα ζήσουν να τον θυμούνται πολλά χρόνια.

Adieu. I Elle s’appelle Antigone et elle est venue enterrer son frère. Et pour quelle raison porte-t-elle ce nom ? A-t-elle fait un bouclier de son corps contre les flèches et les javelots de l’ennemi ? Est-elle devenue sa mère et son père quand ceux-ci l’ont abandonné ? Ou bien est-elle partie de la maison à l’âge de dix-huit ans et l’a-t-elle quitté elle aussi ? Vous auriez mieux fait de l’appeler Anna ou Maria. Et de préparer les honneurs qui sont dus au mort. II - Seigneur, il est très jeune. - Oui, il m’aimait depuis longtemps. Il jouait aux échecs avec moi depuis des années. - Seigneur, tu lui donnais toujours les noirs. - Oui, mais je le laissais jouer en premier. - Seigneur, la partie était truquée. - Et alors, quand ne l’est-elle pas ? N’est-elle pas toujours truquée la partie des mortels ? Quelqu’un a-t-il jamais gagné échec et mat, et je ne suis pas au courant ? - Cependant, ce petit a perdu la reine le roi prenait des antidépresseurs les fous n’étaient pas courageux les chevaux mangeaient à nouveau beaucoup de foin et sont devenus paresseux et gâtés. - Oui mais un pion – sœur - est venu remplacer la Reine. - Comme tu le sais, il était inutile, ayant souvent tendance à fuir deux par deux il enjambait continuellement les cases et il a abandonné vite l’échiquier. - Et en quoi moi suis-je responsable de tout cela ? Ce n’est pas moi qui distribue les parents. Adressez-vous au Responsable Inexistant. - Seigneur, il est très jeune. - Oui, ils vivront pour se souvenir de lui de nombreuses années.

Chloé Koutsoubeli est née en 1962, a étudié le droit à l’université Aristote de Thessalonique, et a travaillé dans le secteur bancaire. Son premier recueil poétique est paru en 1984 aux éditions Egnatia. Depuis elle a publié neuf autres recueils poétiques, deux pièces de théâtre et deux romans. Son roman « L’assistant de Monsieur Klein » (éditions Mélani) a été sélectionné pour le prix littéraire d’Athènes en 2017 et son recueil poétique « Les convives de l’autre terre » (2016, éditions Gavrielidis) a été récompensé du prix d’Etat de poésie 2017.
Sa pièce de théâtre « Orphée au bar » a été montée en 2014 au théâtre Agora à Patras.
Ses poèmes et récits ont été publiés dans de nombreuses revues papier et numériques, ont été traduits en anglais, espagnol, allemand, bulgare, turc, italien et français, ont été traduits et publiés dans des revues en langues étrangères et figurent dans des anthologies grecques et étrangères. Elle a collaboré à la plupart des revues papier et numériques de son pays.
Vice-présidente de la Société de Littérature de Thessalonique, membre du Cercle des Poètes et de la Société des Auteurs grecs.
En 2020 aux éditions El arbol de la luz à Séville est paru un recueil de ses poèmes d’inspiration antique sous le titre « Antigone oublie toujours quelque chose quand elle part » dans une traduction de Jose Antonio Moreno Jurado.

Recueils poétiques

• Relations de silence, 1984, éditions Egnatia.
• La nuit est une baleine, 1990, éditions Librairie Loxias.
• Le départ de Lady Kapa, 2004, éditions Néa Poreia.
• Le lac, le jardin et la perte, 2006, éditions Néa Poreia.
• Le renard et la danse rouge, 2009, éditions Gavrielidis.
• Dans le monde antique il fait nuit plus tôt, 2012, éditions Gavrielidis.
• Cliniquement absent, 2014, éditions Gavrielidis.
• Les convives de l’autre terre, 2016, éditions Gavrielidis.
• Le message de la rue Despéré, 2018, éditions Polis.
• La solitude nue du poète Omicron, 2021, éditions Polis.

Romans

• Murmures, 2002, éditions Paratiritis.
• L’assistant de monsieur Klein, 2017, éditions Melani.

Théâtre

• Orphée au bar, 2005, éditions Parodos.
• Le vaisseau sacré, 2015, éditions Thinès.
  Ses quatre premiers recueils poétiques ont été publiés en ligne en format ebook, ainsi que deux autres livres numériques, intitulés Couvre-feu et La vie secrète des poèmes.

Anne Barbusse
Née en 1969, agrégée de Lettres Classiques, je reprends mes études à l’Université Paul Valéry en 2012 et obtiens un master traduction en littérature néo-hellénique en 2017, où j’ai traduit, en pleine crise grecque, l’œuvre inconnue en France de Takis Kalonaros (Du bonheur d’être grec, Athènes, éditions Euclide, 1975, réponse à Du malheur d’être grec de Nikos Dimou, traduit et édité en France en 2012 aux éditions Payot).
J’ai également traduit un ouvrage de Yiorgos Stergiopoulos, Exil à la naissance, éditions Gavrielidis, 2015.